سالیانی است که چند ماهی پیش از محرم، برخی از مداحان زودتر به منبر میروند و بیش و پیش از آنکه ذکر مصیبت کنند، مشق سیاست دیکته میکنند. امسال نیز به رسم سالهای پیش، مداحان شناختهشدهتر و خواصِ مداحان، روزگار سیاستمداران را به شور حسینی (ع) پیوند زدند.
حاج منصور ارضی مداح حامی دولت، مشایی را با سلمان رشدی مقایسه کرد و گفت: این فرد کارهایی که خاتمی و ابطحی در دوره گذشته با کمک هم نتوانستند انجام دهند یک تنه دارد انجام میدهد.
ذوالقدر، نماینده بندر عباس گفت: مسایل سیاسی از تخریب چهرههای نظام مجزاست و بهتر است به جای تخریب چهرهها به بیان مطالب سیاسی قیام امام حسین (ع) و دستاوردهای آن پرداخته شود.
سیاسی شدن هیئتهای مذهبی اتفاقی است که در چند سال اخیر با ورود بحث های جناحی در مجالس مذهبی رونق زیادی گرفته و انتخابات اخیر و وقایعی که پس از آن رخ داد ، بر رونق این بازار افزوده است. موافقان ومخالفان اظهار نظرهای سیاسی در هیئتهای مذهبی هر کدام این ورود به عرصه سیاست را به گونهای تاویل میکنند.
متاسفانه امروز برخی بدون فهم فلسفه وجودی این قیام و خطاب به ملت عزادار حسینی با استفاده از تریبونهای عزاداری دستهبندیهای حسینی و یزیدی راه میاندازند که این دسته بندیها بازتاب مخربی میتواند داشته باشد.
امام جمعه قم با اشاره به اینكه مجالس عزاداری امام حسین(ع) نباید به مسائل سیاسی آلوده شود گفت:«نكند مجالس امام حسین را را با شعارها و مسائلی كه زیبنده این مجلس نیست آلوده كنید.»
آیتالله مکارم شیرازی از مراجع عظام تقلید، در آخرین روز از درس خارج فقه خود پیش از آغاز تعطیلات دهه محرم ، گفت: پیام عاشورای حسینی با قمه زنی و انجام حرکات وهن آلود احیا نمیشود.
علیرغم آنکه مداحی، پیشه و حرفهای است آیینی، اما به نظر میرسد افتتاح خانه مداحان تهران بحثهای سیاسی را که چندی است در این صنف پا گرفته است، تشدید کند.
اگر بخواهیم درباره رابطه میان تعزیه به مثابه یك نمایش آیینی-مذهبی و سیاست سخن بگوییم، باید پیش از آن نسبت بین هنر و سیاست را بازشناسی كنیم. شاید بسیاری از مخاطبان خسته از سیاستورزی، این تناسب را از بنیاد غلط بدانند و ساحت هنر را فراتر و پاكتر از آن تصور كنند كه جولانگاه سیاستبازی شود؛ اما همین كه پذیرفتیم، سیاست، نوعی ...
چندی است که در فضای غبارآلود سیاسی تطبیقهای تاریخی چنان فراگیر و دستوپاگیر شده است که کمتر کسی را میتوان یافت که تاکنون به نمونهای از این شبیهسازیهای ناشیانه و گزینشی برنخورده باشد. شاید سابقه تطبیق و تشبیههای تاریخی به دورانی بازگردد که روحانیت و دیانت علاوه بر انتقاد و اعتراض به حاکمیت، نیمنگاهی به قدرت پیدا ...